ΑΝΑΦΗ TΑΞΙΔΙΩΤΙΚOΣ ΟΔΗΓOΣ

ΑΝΑΦΗ > ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στο νησί μαρτυρούν ότι η Ανάφη κατοικούνταν από τα προϊστορικά χρόνια. Στο λόφο του καλάμου και κοντά στο μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας υπάρχουν τα ερείπια της αρχαίας πόλης και του ναού του Απόλλωνα.

Τον 5ο αιώνα π.Χ. η Ανάφη ήταν σύμμαχος της Αθήνας. Το 1207 το νησί καταλαμβάνεται από τους Ενετούς. Αποτέλεσε τμήμα του Δουκάτου της Νάξου και ήταν υπό την κυριαρχία του Μάρκου Σανούδου. Τότε κτίστηκε και το κάστρο της Χώρας, τα ερείπια του οποίου σώζονται ως τις μέρες μας.

Το νησί βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο των πειρατών και γνώρισε πολλές καταστροφές και λεηλασίες. Το 1537 πέρασε στην κυριαρχία των Τούρκων.

Μετά την κατάληψη της Ανάφης από τους Οθωμανούς, πολλοί από τους κατοίκους της μεταφέρθηκαν βίαια στη Μικρά Ασία. Οι κάτοικοι της Ανάφης πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821 και το νησί μαζί με τη Θήρα και την Αστυπάλαια αποτέλεσε ιδιαίτερη επαρχία της διοίκησης των Νοτίων Κυκλάδων. Κατά την Επανάσταση λέγεται ότι οι Αναφιώτες έστειλαν καΐκια με άνδρες για να συμμετάσχουν στον αγώνα που διεξαγόταν στην ηπειρωτική χώρα. Το 1824 κατά την διάρκεια της επανάστασης οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον νησί και να καταφύγουν στην Αμοργό. Με την συνθήκη του Λονδίνου (18-8-1832) η Ανάφη ενσωματώθηκε και επίσημα στο ελεύθερο Ελληνικό Κράτος. Κατά την περίοδο του Όθωνα πολλοί κάτοικοι του νησιού πήγαν στην Αθήνα και έκτισαν στην βόρεια πλευρά της Ακρόπολης μια συνοικία, τα Αναφιώτικα, που σώζονται ως σήμερα.

Την 1η Οκτωβρίου του 1834 σχηματίστηκε ο Δήμος της Ανάφης και κατατάχθηκε στην Γ’ τάξη με 665 κατοίκους. Κατά τον μεσοπόλεμο η Ανάφη χρησιμοποιήθηκε ως τόπος πολιτικών εξόριστων και ιδιαίτερα την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά 1936-1940.