SKOPELOS REISGIDS

SKOPELOS > GESCHIEDENIS

GESCHIEDENIS

De informatie over Skopelos voor de Archaïsche periode (6e en 5e eeuw) is zeer gering. Gedurende deze tijd maak Peparithos (zoals het toen genoemd werd) een periode van bloei door en sloeg zelfs zijn eigen munt. Er worden veel economische betrekkingen onderhouden met andere stadsstaten in de Egeïsche Zee. In 427 v. Chr. worden door een zware aardbeving, die gevolgd wordt door een tsunami, veel openbare gebouwen verwoest. Dit wordt beschreven door de de Atheense legeraanvoerder en geschiedschrijver Thucydides. Vervolgens wordt het achtereenvolgens door de Spartanen en de Atheners bezet.

Gedurende de Hellenistische periode worden koperen munten geslagen en is het enigszins onafhankelijk. Het lijkt dat de wijnhandel van oudsher een belangrijke rol heeft gespeeld. Dionyssios en de wijnkruiken werden vaak afgebeeld op de munten en in oude geschriften wordt de wijn van Perparithos veelal geroemd. In de Klassieke en Hellenistische periode worden veel tempels en vestingen gebouwd, waarvan nog vele ruïnes bewaard zijn gebleven.>/

Tegen het eind van de Archaïsche periode wordt de naam van Perparithos veranderd in Skopelos en onder deze naam is het ook gedurende de Byzanthijnse periode bekend. Aan het begin van de Byzantijnse periode wordt het als banningsoord gebruikt. Vanaf 1204 tot 1276 wordt het door de Venetiërs bezet en geregeerd door de familie Gizi. In de periode van 1276-1453 neemt de overheersing af wat resulteert in continue invallen van verschillende bezetters. In 1453 valt Skopelos wederom onder de Venetiërs en ontkomt zo tot 1538 aan de Turkse bezetting. De Venetiërs regeren met zachte hand en er worden veel kerken op het eiland gebouwd.

Vanaf 1538 begint de Turkse bezetting. De lokale bevolking verdwijnt niet geheel van het eiland, en gedurende deze periode gaat de bouw van de kerken nog door. Gedurende de Ottomaanse bezetting behield het de privileges dat het ook onder de Venetiërs had en het geluk dat er geen permanente Turkse bewoning was.

Het eiland speelt een belangrijke rol tijdens de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog in 1821. Gedurende deze strijd zijn vele vluchtelingen uit Macedonië, Thessalië en Evia naar het eiland gekomen. Dit resulteerde in een rijke cultuur van tradities, folklore en gebruiken.

Er heerstte een strenge hiërarchische structuur. Het grootste gedeelte van de bevolking van leefde in grote armoede (op vrijwel alle eilanden), wat in de tweede helft van de 19e eeuw leidde tot een golf van emigratie. Daarintegen verwierven de reders en de zeelui grote rijkdom door het bevaren van de Middellandse en andere Zeeën. Er bloeide een weelderige handel op. Het eiland verwierf een economische status en m.n. de reders waren hier debet aan. De mentaliteit is van oudsher open naar andere beschavingen toe. De financieel beter gesitueerde groep van de bevolking, die ideeën overnamen uit het buitenland, wilden niet trouwen met de minder bedeelden uit de maatschappij. Puriteinse elementen kregen de overhand en vrouwen en meisjes namen niet meer deel an het arbeidsproces. De vrouwen kwamen het huis niet meer uit indien ze niet getrouwd waren. Deze situatie heeft tot 30-40 jaar geleden voortgeduurd.