PAROS REISGIDS

PAROS > GESCHIEDENIS

GESCHIEDENIS

Paros werd voor het eerst bewoond gedurende de vroeg neolithische periode (4000 v. Chr.). Rond 3000 v. Chr. bloeide het eiland op en rond 2000 v. Chr. wordt het verenigd met het Minoïsche Kreta en wordt het Minois of Minoa genoemd en werd het het centrum van de Cycladische beschaving.

In 1100 v. Chr. vestigde zich een groep Arcadiërs op het eiland en gaven het de naam van hun leider: Paros. In de 8e eeuw v. Chr. wordt het door de Ioniërs gekoloniseerd en kent het een periode van grote economische en artistieke bloei, die tot de Hellinistische periode voortduurde. Een groot deel van de bloei is toe te schrijven aan de overblijfselen van befaamde marmeren antieke beeldhouwwerken en kerken.

Na het eind van de Persische oorlog werd Paros lid van de Atheense alliantie, terwijl het in de Peloponnesiche oorlog neutraal bleef. Vanaf 378 v. Chr. werd het lid van de 2e Atheense alliantie. Het werd, net als de overige Cycladen, ingelijfd door de Macedoniërs, Ptolemaeërs en Romeinen.

In de Byzantijnse periode raakte het in het slop, meestens door de gesel van de piraterij. In de 13e eeuw werd het overgedragen aan de Venetiërs, en viel derhalve onder de controle van de hertog van Naxos. In 1537 werd het geruineerd door Barbarosa en beleefde het één van de grootste katastrofes uit haar geschiedenis.

Gedurende de geschiedenis van Paros, ontwikkelden er zich kunstenaars, schrijvers en begaafde beeldhouwers, schilders, dichters en filosofen. Paros is het vaderland van de dichter Archilochus. Door de uitzonderlijke kwaliteiten van het inheemse marmer, ontwikkelde zich op Paros een school van beeldhouwers, van wie de uitstraling veel verder reikte dan de Cycladen. De bekendste marmeren beelden die vervaardigd zijn uit Pariaans marmer, zijn de Hermes van Praxitiles (tentoongesteld in het archeolisch museum van het antieke Olympia), de Venus van Milo, het beeld van de godin Athene in Egina en menig beeld van de Akropolis in Athene enz.